Kamis, 08 Februari 2018

10 Creepy Dolls That’ll Scare The Shit Out Of You

We asked the BuzzFeed Community to send us photos of their most terrifying dolls. Here are the spooky results.

1. This terrifying blondie:


"I picked her up at an estate sale about a year ago. I named her 'Loma.'"—pepperguy
idola303
"I picked her up at an estate sale about a year ago. I named her 'Loma.'"
—pepperguy

2. This creepy clown:


"My mom got this from a thrift store, because she thought it was cute. It's now in a bag in the basement, because when it was in my closet I kept finding it face-down on the floor."—brennadwyer
kokiqq
"My mom got this from a thrift store, because she thought it was cute. It's now in a bag in the basement, because when it was in my closet I kept finding it face-down on the floor."
—brennadwyer

3. This extra-scary Santa:


"I’m convinced he’s going to murder us all during our Christmas dinner."—allisone4
iblisqq
"I’m convinced he’s going to murder us all during our Christmas dinner."
—allisone4

4. These inseparable pals:


"I love creepy things, and when I saw Ginger and Bertie, I had to have them."—klanceem
idolaqq
"I love creepy things, and when I saw Ginger and Bertie, I had to have them."
—klanceem

5. This discarded dolly:


"I found her in an old, abandoned house in a ghost town." —kdub89
BuzzFeed
"I found her in an old, abandoned house in a ghost town."
—kdub89

6. This inexplicable item:


"She looks like she just burnt down the family barn."—lucasfullenkamp
BuzzFeed
"She looks like she just burnt down the family barn."
—lucasfullenkamp

7. This mischievous monkey:


"The tag reads: 'Marie Monkey Antoinette.'"—ginger9077
BuzzFeed
"The tag reads: 'Marie Monkey Antoinette.'"
—ginger9077

8. This scratched-up specimen:


"I’m always expecting her eyes to fly open when I look at her."—ekitty
BuzzFeed
"I’m always expecting her eyes to fly open when I look at her."
—ekitty

9. This sneaky lady:


"My daughter graduated from grade six this year, and I gave her this haunted doll for her end-of-year gift. She locked it on the balcony the first three nights she had it."—melissawwc
BuzzFeed
"My daughter graduated from grade six this year, and I gave her this haunted doll for her end-of-year gift. She locked it on the balcony the first three nights she had it."
—melissawwc

10. This forgotten friend:


BuzzFeed
"I went to the Trans-Allegheny Asylum in West Virginia and saw this…
I left unknowingly biting my lower lip and bug-eyed."
—John Brennan

Jumat, 28 Juli 2017

Shimizu Mari by heart, hidden story CREEPY DOLLS hole - OUT

Mari Shimizu is an artist from Amakusa in Kumamoto Prefecture, Japan, makes dolls dolls. Each doll is unique because the terrible torso content shows various elements of horror and fantasy. In a statement provided for Illusion, Shimizu explains how "We hide our hearts from our family and friends to build relationships with society, such as companies or schools.

The mind hides Japan, so I explain what is in their heart Those with anxiety or heaven. "Some dolls have a child vampire from him; Others contain an interesting scene, like a young woman on a white horse (remember Lady Godiva's myth). Other people who are like mosquitoes, or famous paintings. In this case, and beautiful, magnificent Shimizu statue that reminds us that the body as a container for the world within the complex.

Rabu, 03 Mei 2017

Mari Shimizu is an artist from Amakusa in Kumamoto Prefecture

Mari Shimizu is an artist from Amakusa in Kumamoto Prefecture, Japan, who creates hollowed-out ball-joint dolls
Hidden Hearts: Creepy Hollowed-Out Dolls by Mari Shimizu

Selasa, 03 Januari 2017

Μικρά βήματα συγγραφέας

* Φαίνεται κατά την ημερομηνία *
Α ναι, το blog είναι σαν μια μικρή αδράνεια, μπορώ να σας πω!
Καλά. Ας.

μικρές νίκες

Χθες έλαβα το e-mail που επιβεβαιώνει τη συμμετοχή μου στη Σόφια, την οργάνωση που διαχειρίζεται τα δικαιώματα από τα δάνεια της βιβλιοθήκης και αμοιβή για ιδιωτική αντιγραφή. Αναγνωριστικά που μου επιτρέπει να έχει πρόσβαση στα προσωπικά μου χώρο στην ιστοσελίδα τους δεν θα πρέπει να καθυστερήσει.
Δεν είναι πολλά, ιδίως ενόψει των ποσών που εμπλέκονται, αλλά είναι ένα βήμα προς την επαγγελματοποίηση της λογοτεχνικής δραστηριότητας μου. Ένα σύμβολο.

Επίσης σήμερα το πρωί, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακοίνωσε την απόφασή του: re-διαβάσει συσκευή (αυθαίρετη σάρωσης διαθέσιμη εργασιών) δεν είναι συμβατή με τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Το Δικαστήριο, συνεπώς, λόγω των συλλογικών προσπαθειών των Ayerdhal και Sara Doke, με την οποία πολλοί από εμάς επικοινωνήσετε μαζί μας. Ανυπομονώ να τη συστημένη επιστολή η οποία θα ενημερώσει επίσημα!

Καλές ειδήσεις που σχετίζονται με την ιδιότητα μου ως συγγραφέα, έτσι. Είναι πάντα καλό να λάβει σε περιόδους αμφιβολίας (ότι η καλή αίσθηση για να παραμείνει πανταχού παρόν, φαίνεται ότι πηγαίνει με το καλλιτεχνικό πνεύμα).

Κρύο βροχή Νοέμβριο

επίσημη ιστοσελίδα NaNoWriMo δείχνει ότι ο Νοέμβριος επιλέχθηκε για την πρόκληση γραφής γιατί, ουσιαστικά, είναι όλα σάπια. Για μένα, ο οποίος είχε περάσει δέκα χρόνια της ζωής μου, να μην το δείτε, το κεφάλι πολύ βαθιά μέσα στο τρέχον έργο, φέτος είναι μια εκ νέου ανακάλυψη του κοίλου άβυσσο πριν από την περίοδο των διακοπών.
Δεν έχω καμία λύπη. Είμαι αναγνωρίζοντας τις επιπτώσεις της NaNoWriMo στη ζωή μου, τα κλικ που έλαβαν χώρα κατά τη δεύτερη νίκη μου και ότι μου έχει κάνει ο συγγραφέας είμαι, εγώ δεν χρειάζονται ή θέλουν την πρόκληση . Επιπλέον, πέρυσι, πτώση τα πάντα και να πάει το Νοέμβριο σε ένα νέο μυθιστόρημα (ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί αυτή τη στιγμή, ντροπή, ντροπή) μου είχε κόψει σε παρορμήσεις μου και είχαν εγκατασταθεί πρόσωπο από την άποψη του σχεδιασμού.
Κάποιος πρέπει να NaNoWriMo:

    Και για μερικά gigahertz περισσότερα
    χρήματα Ouroboros
    Η τελευταία Bourbon νεράιδα
    ... Και μερικά μυθιστορήματα περιμένουν συμβάσεις εκδόσεως

Θα ήταν μεγάλη, αλλά είναι πάνω. Κάνω περισσότερο.
Θα συνεχίσει, ωστόσο, να επικαλεστεί την στρατόπεδο NaNoWriMo Απρίλιο και τον Ιούλιο να προχωρήσουμε σε κάποια έργα.

Εν ολίγοις, αυτό το έτος, γράψτε tag σε υψηλή ταχύτητα, η οποία μου ταιριάζει, γιατί είμαι ακόμα προσπαθεί να πάρει τα έδρανα μου στο εμπορικό σήμα της απασχόλησης μου νέα (ίδιο εργοδότη, το ίδιο το γραφείο εξυπηρέτησης της διπλανής πόρτας, αλλά η όλα τα ίδια άτομα). Χρειάζομαι πόροι του εγκεφάλου μου για άλλα πράγματα.
Γράφω αργά. Αλλά γράφω πάντα.
Δεν είμαι συγγραφέας;

τράπεζα εργασίας

    Σε προγεμισμένη συντακτικές διορθώσεις: Mort Bay, τόμος 3 του Starry Ana.
    Ακόμη υπό πρώτη εκτόξευση: YSA Zero, SF Νεαρός Ενήλικος, δύο κομμάτια της δημοσίευσης, αλλά περιμένω να έχουν τελειώσει να συγκεντρωθούν.
    Να ρετουσάρετε λίγο πριν από το τέλος του μήνα: Pic-de-Fond, νέα SF με ένα παραθαλάσσιο θεοκρατία.
    Επόμενο μυθιστόρημα γραφής: Πέρα από τα φώτα, το τέταρτο και τελευταίο τόμο της Starry Ana.
    Επόμενο μυθιστόρημα για να γράψει μια ιστορία ακόμα άτιτλο αλλά steampunk ατμόσφαιρα.

Selasa, 13 Desember 2016

Όλα για Όλους

του Αναρχο-Χριστο-Σαμανικώς


  • Δέκα εκατομμύρια (τηλε-)"θεατές", εν αναμονή μιας "καταστροφής" που συνεχώς "αναβάλλεται".
  • Δέκα εκατομμύρια «σοκαρισμένα πειραματόζωα», να παρακολουθούν τη διάλυση των ζωών τους, ως μέσον αποφυγής αυτής της "καταστροφής" που δεν λέει να έρθει.
  •  Και στο βάθος, η προβολή της πιθανότητας ενός "λουτρού αίματος", είτε ως φόβητρο (μια "κάθοδος στην κόλαση"), είτε ως πράξη εξιλέωσης (μια "άνοδος στον ουρανό").
Αυτοί είναι οι βασικοί άξονες της επικοινωνιακής διαχείρισης των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας.
Διαχείριση που σκοπίμως αποσιωπά την κορυφαία αντίφαση που ενυπάρχει όχι μόνο στην σημερινή, αλλά και σε κάθε καπιταλιστική κρίση: καταστροφή ανθρωπίνων ζωών και πλουτοπαραγωγικών πόρων, τη στιγμή που η εξέλιξη της τεχνογνωσίας και της υλικοτεχνικής υποδομής της ανθρωπότητας μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς, όχι μόνο τη σπάνη αγαθών, αλλά και το ζήτημα του ανθρώπινου μόχθου.
Τη στιγμή δηλαδή, που η πρόοδος του "συλλογικού μας νου" και η εξέλιξη της οργάνωσης της συνεργατικής μας οικονομικής δραστηριότητας, μπορούν να εγγυηθούν την ικανοποίηση των βασικών αναγκών ΟΛΩΝ των ανθρώπων, και μάλιστα με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια από τον καθένα.
Η αδυναμία μας να κατανοήσουμε αυτή την πρωτόγνωρη για την ιστορία της ανθρωπότητας δυνατότητα, μαρτυρεί την βαθύτερη αιτία και της τωρινής καταστροφής: την αναπηρία μας να αντιληφθούμε την κοινότητα της ανθρώπινης φύσης μας (ως προς τις ανάγκες του καθενός), καθώς και την κοινή μας μοίρα που απορρέει από αυτήν.
Βλέπεις, μας έχουν μάθει να αποδίδουμε την «χρυσή εποχή» της μεταπολεμικής Δύσης στην «ανωτερότητά» μας έναντι του "υπανάπτυκτου" τρίτου κόσμου, και όχι στην αφαίμαξη του τελευταίου από εμάς. Να όμως που τώρα, οι συνθήκες ζωής των "υπανάπτυκτων" μας κτυπούν την πόρτα.
 
Μας έχουν συνηθίσει να θεωρούμε το μισό μεροκάματο στον μετανάστη (με ή με χωρίς χαρτιά) ως πράξη φιλανθρωπίας και όχι κλεψιάς. Και να που τώρα οι συνθήκες εργασίας του επεκτείνονται και σε εμάς.
Με απλά λόγια, βιώνουμε σήμερα το αποτέλεσμα της αποδοχής μας του ότι, τόσο στο πλαίσιο της πολιτείας μας, όσο και του κόσμου ολάκερου, πρέπει να υπάρχουν διαφορετικοί όροι διαβίωσης, για όσους έχουμε μάθει να θεωρούμε ως υποδεέστερούς μας, να τους αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ως "λιγότερο" ανθρώπους από εμάς.
Όσο καμωνόμασταν πως η διάκριση αυτή έχει "φυσικές" (και όχι ιστορικές) αιτίες, απλώς δικαιολογούσαμε την ατιμία, πάνω στην οποία στηριζόταν η (όποια) ευμάρειά μας. Τώρα που μας "σπρώχνουν" στην κατηγορία των "υπανθρώπων", δεν ωφελεί απλώς να συνειδητοποιήσουμε τον "άδικο" χαρακτήρα της.
Πρέπει και να "νιώσουμε" την αλήθεια "τσιτάτων", όπως αυτού που λέει πως "όσο υπάρχει έστω και ένας δούλος πάνω στη γη, κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος".
Βλέπεις, το "όλα για όλους", δεν αποτελεί απλώς μια πολιτική διεκδίκηση, αλλά μια πραγματικότητα: όσο υφίστανται στον κόσμο μας συνθήκες αιματηρής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί στη μεριά των «υπανθρώπων»· όσο δεν παλεύουμε για την κατάργησή τους σε ΟΛΟ τον κόσμο, αργά ή γρήγορα αυτές θα μας κτυπήσουν την πόρτα.
Είναι που είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, ακόμα και με τρόπους που ο νους μας αδυνατεί να συλλάβει (αλήθεια, το ξέρεις πως η σχεδόν ταυτόχρονη εμφάνιση της γεωργίας σε αρκετά απομακρυσμένα μέρη της γης μας, αχρηστεύει την εξήγηση της διάδοσής της μέσω της μετανάστευσης;)
Το δίλλημα λοιπόν που μας θέτει και αυτή η καπιταλιστική κρίση, μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:


  • Θα καταφέρουμε να θέσουμε τις βάσεις για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τώρα που η συνολική μας εξέλιξη έχει ακυρώσει την υλική βάση (το ζήτημα της σπάνης και του μόχθου) αυτής της βίαιης πρακτικής; Ή θα σφαχθούμε μεταξύ μας, στο όνομα της «φυσικής» μας ανωτερότητας έναντι των όποιων «υπανθρώπων» που μας υποδεικνύουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί του Κεφαλαίου;

  • Θα καταφέρουμε να βάλουμε τέλος στην προϊστορία της ανθρωπότητας, αναγνωρίζοντάς την ως το σύνολο των αναγκαίων βημάτων προς την κατανόηση και αποδοχή της κοινής μας φύσης και μοίρας; Ή θα θέσουμε σε σοβαρό κίνδυνο το πείραμα της εξέλιξης της ζωής στη γη, που λέγεται άνθρωπος, υπακούοντας στις προσταγές του Κεφαλαίου, αυτού του σύγχρονου «Μαμωνά» που θέτει το χρήμα και το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή;

Τι λες;

Για σένα


Ήμουν συχνά θυμωμένη μαζί σου και λίγες φορές σου είχα δείξει τα πραγματικά μου συναισθήματα. Είμαι και τώρα θυμωμένη μαζί σου γιατί για άλλη μια φορά δεν με ρώτησες γι’ αυτό που έκανες. Αποφάσισες να φύγεις γρήγορα για να μην μας κουράσεις χωρίς να μας δώσει το περιθώριο να παλέψουμε. Επέλεξες να φύγεις χωρίς να μας δώσεις την ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει. Όμως δεν θα μπορέσω ξανά να μαλώσω μαζί σου. Τώρα πια πρέπει να κάνουμε υποχρεωτική ανακωχή.

Την τελευταία εβδομάδα σου είπα όλα όσα δεν σου είχα πει τόσα χρόνια και ξέρω ότι με άκουγες, το καταλάβαινα στις ανάσες που προσπαθούσες να πάρεις ανταγωνιζόμενος το μηχάνημα που σε κρατούσε στη ζωή.

Κάποτε μου έμαθες να πετάω χαρταετό, μετά μου έμαθες να οδηγώ, αργότερα μου έμαθες να μετράω τα σίδερα στην οικοδομή και πάντα μου μάθαινες πώς να είμαι γονιός. Δεν μου έμαθες όμως ποτέ πως να διαχειριστώ την απώλειά σου κι αυτό παλεύω να το μάθω μόνη μου.  
Δεν θέλω να γράψω άλλα για σένα γιατί θέλω να τα κρατήσω για τον εαυτό μου όπως σε κράτησα για μένα τις τελευταίες σου ημέρες.

Θέλω μόνο να σου πω ότι μου λείπεις και να σου ευχηθώ όλα όσα σε περιμένουν από εδώ και πέρα να είναι καλύτερα από όλα όσα έζησες μέχρι σήμερα.

Καλό ταξίδι μπαμπά.  

Δέκα μέρες


Τώρα ο πόνος έγινε οργή. Οργή για όσα έζησα δέκα μέρες σε ένα νοσοκομείο. Δέκα μέρες εκ των οποίων τις εννέα ο πατέρας μου ήταν διασωληνομένος σε έναν κοινό θάλαμο με άλλα πέντε άτομα τα οποία έπασχαν από διάφορες λοιμώξεις.
Εντατική ούτε για δείγμα. Δεκάδες τηλεφωνήματα σε όλα τα νοσοκομεία που διαθέτουν εντατικές. Η απάντηση παντού η ίδια: "Οι ελεύθερες κλίνες είναι στη διάθεση των ιδιωτικών ασφαλιστικών και για να πληρώσετε τη νοσηλεία με δικά σας έξοδα ούτε να το σκέφτεστε, το κόστος είναι δυσθεώρητο" 
Καθημερινά αιτήματα στο ΕΚΑΒ για την ανεύρεση εντατικής. Καμία τύχη. 
Όσο και αν πονάει έμοιαζε λογικό δεν είχε προτεραιότητα ο πατέρας μου. Ήταν βαρύ περιστατικό με λίγες ελπίδες επιβίωσης (κάποιοι μήνες ζωής του έμεναν αν δεν πάθαινε λοίμωξη).  
Τις τρεις τελευταίες μέρες σταμάτησα να κάνω αιτήματα. Δεν ήθελα να πάρει τη θέση κάποιου που είχε ελπίδα να ζήσει περισσότερο καιρό.
Η απόφαση δύσκολη αλλά έπρεπε να την πάρω. Ένιωσα ότι πάλευα ενάντια σε δύο ανίκητα θηρία, το κράτος και τον καρκίνο. 
Παραδόθηκα και προσπάθησα μόνο να του προσφέρω ένα αξιοπρεπές τέλος.     
Η οργή όμως δεν θα φύγει ποτέ. 
Όσο το σύστημα σκοτώνει ανθρώπους. 
Όσο το σύστημα δεν μας αφήνει να παλέψουμε με αξιοπρέπεια για τη ζωή μας. 
Όσο οι γιατροί παλεύουν ατελείωτες ώρες απέναντι σε ελλείψεις.
Όσο στα επείγοντα θα πρέπει να περιμένει κάποιος εφτά και οχτώ ώρες για να εξεταστεί. 
Όσο θα υπάρχουν ανασφάλιστοι που θα φεύγουν από τα επείγοντα με μόνο μία ευχή για ανάρρωση. 
Και τώρα λένε ότι θα κλείσουν νοσοκομεία γιατί δεν έχουν πληρότητα.
Πριν λίγες μέρες άκουσα έναν γιατρό να λέει ότι τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε 2000 θανάτους λόγω έλλειψης εντατικών και διάβασα αυτό το άρθρο που είναι απλά μία περιγραφή όσων έζησα.
Και αναρωτιέμαι:
Αν σήμερα κλείσουν άλλα πέντε νοσοκομεία πόσα κρεβάτια λιγότερα θα έχουμε; Πόσες λιγότερες εντατικές;
Πόσες λιγότερες κλινικές;
Πόσοι ακόμα άνθρωποι θα πεθάνουν χωρίς να τους έχει δοθεί το δικαίωμα να παλέψουν για τη ζωή τους;
Πόσες φορές ακόμα οι γιατροί θα πρέπει να επιλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει;
Τα νοσοκομεία όμως δεν θα κλείσουν για όλους. 
Θα κλείσουν για σένα και για μένα που δεν έχουμε ιδιωτική ασφάλιση. 
Θα κλείσουν για σένα και για μένα που δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τα νοσήλια.
Θα κλείσουν για εμάς και όχι γι' αυτούς.
Εμείς όμως είμαστε οι πολλοί και αυτοί είναι οι λίγοι.
Ο τομέας της υγείας συρρικνώνεται και αυτό δεν συμβαίνει για όλους. 
Συμβαίνει για σένα, για μένα, για τον πατέρα μου.
Δεν είναι μείωση δαπανών είναι γενοκτονία.