Selasa, 13 Desember 2016

Δέκα μέρες


Τώρα ο πόνος έγινε οργή. Οργή για όσα έζησα δέκα μέρες σε ένα νοσοκομείο. Δέκα μέρες εκ των οποίων τις εννέα ο πατέρας μου ήταν διασωληνομένος σε έναν κοινό θάλαμο με άλλα πέντε άτομα τα οποία έπασχαν από διάφορες λοιμώξεις.
Εντατική ούτε για δείγμα. Δεκάδες τηλεφωνήματα σε όλα τα νοσοκομεία που διαθέτουν εντατικές. Η απάντηση παντού η ίδια: "Οι ελεύθερες κλίνες είναι στη διάθεση των ιδιωτικών ασφαλιστικών και για να πληρώσετε τη νοσηλεία με δικά σας έξοδα ούτε να το σκέφτεστε, το κόστος είναι δυσθεώρητο" 
Καθημερινά αιτήματα στο ΕΚΑΒ για την ανεύρεση εντατικής. Καμία τύχη. 
Όσο και αν πονάει έμοιαζε λογικό δεν είχε προτεραιότητα ο πατέρας μου. Ήταν βαρύ περιστατικό με λίγες ελπίδες επιβίωσης (κάποιοι μήνες ζωής του έμεναν αν δεν πάθαινε λοίμωξη).  
Τις τρεις τελευταίες μέρες σταμάτησα να κάνω αιτήματα. Δεν ήθελα να πάρει τη θέση κάποιου που είχε ελπίδα να ζήσει περισσότερο καιρό.
Η απόφαση δύσκολη αλλά έπρεπε να την πάρω. Ένιωσα ότι πάλευα ενάντια σε δύο ανίκητα θηρία, το κράτος και τον καρκίνο. 
Παραδόθηκα και προσπάθησα μόνο να του προσφέρω ένα αξιοπρεπές τέλος.     
Η οργή όμως δεν θα φύγει ποτέ. 
Όσο το σύστημα σκοτώνει ανθρώπους. 
Όσο το σύστημα δεν μας αφήνει να παλέψουμε με αξιοπρέπεια για τη ζωή μας. 
Όσο οι γιατροί παλεύουν ατελείωτες ώρες απέναντι σε ελλείψεις.
Όσο στα επείγοντα θα πρέπει να περιμένει κάποιος εφτά και οχτώ ώρες για να εξεταστεί. 
Όσο θα υπάρχουν ανασφάλιστοι που θα φεύγουν από τα επείγοντα με μόνο μία ευχή για ανάρρωση. 
Και τώρα λένε ότι θα κλείσουν νοσοκομεία γιατί δεν έχουν πληρότητα.
Πριν λίγες μέρες άκουσα έναν γιατρό να λέει ότι τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε 2000 θανάτους λόγω έλλειψης εντατικών και διάβασα αυτό το άρθρο που είναι απλά μία περιγραφή όσων έζησα.
Και αναρωτιέμαι:
Αν σήμερα κλείσουν άλλα πέντε νοσοκομεία πόσα κρεβάτια λιγότερα θα έχουμε; Πόσες λιγότερες εντατικές;
Πόσες λιγότερες κλινικές;
Πόσοι ακόμα άνθρωποι θα πεθάνουν χωρίς να τους έχει δοθεί το δικαίωμα να παλέψουν για τη ζωή τους;
Πόσες φορές ακόμα οι γιατροί θα πρέπει να επιλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει;
Τα νοσοκομεία όμως δεν θα κλείσουν για όλους. 
Θα κλείσουν για σένα και για μένα που δεν έχουμε ιδιωτική ασφάλιση. 
Θα κλείσουν για σένα και για μένα που δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τα νοσήλια.
Θα κλείσουν για εμάς και όχι γι' αυτούς.
Εμείς όμως είμαστε οι πολλοί και αυτοί είναι οι λίγοι.
Ο τομέας της υγείας συρρικνώνεται και αυτό δεν συμβαίνει για όλους. 
Συμβαίνει για σένα, για μένα, για τον πατέρα μου.
Δεν είναι μείωση δαπανών είναι γενοκτονία. 
 

Tidak ada komentar:

Posting Komentar